achter mij wordt een luik gesloten
alsof er een oor dichtslaat en
dof stralend geluid het zicht verandert
als ik mijn ogen open
om te zien of het klopt
wat ik net voelde
is er niks veranderd
het licht brandt van ver
de kou klimt
en mijn haren ritselen goudverkleurend
in de wind
even scheren mijn gedachten
dat alles met de zon ondergaat
er lacht wang verwarmend
rood naar mij
alsof ik bloos van de aandacht
ik neem jouw adem
in mijn handen
en kneed het tot rust
jij zoekt stilte
en laat je overstromende
gedachten vrij
om mijn schouders
buigt de daglast
de wereld duwt terug
alle indrukken staan
getekend in mijn vlees
het is een goede dag
vandaag
draag ik
de hele wereld
vandaag ben ik atlas
———————————————
martin knaapen
stadsgedicht no7 | 30 januari 2025
ter gelegenheid van de opening poëzieweek 2025
———————————————