de zon zakt en spiegelt zich
hoog aan de hemel in nachtwolken
aan de onderkant hangt een blauw vooruitzicht
vol bezette lucht en verschroeiende dagen
hier wordt lente zomer
en zomer verzengend
de grond zal barsten
en wortels zullen snakken naar niet knellende ruimte
groen valt mager
in dodenbloei
tussen de bladeren worden vruchten gevormd
die rotten voor ze zoet zijn
scheuren zetten muren
deuren komen los van de sponning
op het water en aan de oevers
verkoelen verhitte geesten
in de rivier wordt gezocht naar de geul
een kiel ploegt duizend jaar geschiedenis
huid barst
ogen bleken
dorst heerst
zweet verzilt
leer scheurt
planten kraken
verboden gillen
huiden kleuren
grassen gelen
maden poppen
en zelfs de vliegen
draaien zich om
tot wolken exploderen in hagel en wind
en regens in zondvloed vallen
maar jij vliegt
jij vliegt naar ver
waar vakantie heerst
en ondergang wordt verstopt
achter marmeren facades
waar het water fris verspillend
onttrokken wordt aan behoefte
want daar heb je recht op
oplossingen worden uitzichtloos gevat in compromissen
in plaats van in gedrag
er verandert niets
al zullen nieuwe idealen lethargie bestrijden
waarmee er misschien
weer van zomers genoten kan worden
en daar ben jij
hard
bij nodig
———————————————
stadsgedicht no 12 ‘onverbiddelijk zomer’
22 juni 2025 – voorgedragen tijdens tweede editie ‘de Vier Jaargetijden – Levendig Lebuïnus’
———————————————